Hayata Ikinci Kez Meydan Okumak!

Hayata ikinci kez meydan okumak!
Bebek kokusunu bilirmisiniz? Anne olmasanizda
yegeninizi, kardesinizi, komsunuzun cocugunu ilk dogdugu gunlerde kucaginiza
aldiysaniz bilirsiniz, mis gibi kokar onlar. Cennetten gelen en guzel kokudur
onlar. Hele birde anne olduysaniz ve o sizin meleginizse, iste o kokunun tarifi
imkansizdir. Yaklasik olarak hamileligin ilk dort ayinda onlardan bi haber
yasariz. Ama o ilk pit pitlar basladiginda duygularimizin yogunlugu,
mutlulugumuz anlatilmaz olur. Ilk anne adayi oldugumda henuz 25
yasimdaydim. Cok genctim, ya da simdi
bana o zamanlar cok gencmisim gibi geliyor. Ve hatirliyorumda ilk ogrendigim an
ciglik cigliga bagirmistim. O an cok baska bir an. Allah isteyen herkese bu
guzelligi tattirsin dilerim. Sismanliktan hic hoslanmayiz ama hamilelik
surecinde buyuyen karnimiz cok mutlu eder bizi. Onun ilk kipirdanmalari
mutlulugumuza mutluluk katar. Her ay, kontrolleri sabirsizlikla bekleriz.
Annelik baska bir duygudur. Onun o ultrason goruntusunu bile buzdolabina
asariz, ultrasondaki goruntusune bakar konusur hatta aglariz. Anneyiz iste,
daha o ana rahmine duser dusmez baslar bizim analik seruvenimiz. Hamilelik
surecini guzel bir sekilde atlattiysaniz, sirada dogum var. Korkmayan varmidir
bilmiyorum o andan. Hatirliyorumda ilk dogumumda ‘orda kalsin, ben vazgectim,
dogurmayacagim’ demistim. Aslinda birazda onunla aramizdaki o essiz bagin
kopmasi korkutmustu beni. Gercektende dogumdan sonra, o herkesin gozbebegi
oluvermisti. Kiskanmismiydim acaba bilemiyorum. Ama icimdeyken sadece benimdi,
simdi herkesin sevgilisi olmustu. Paylasmak zor is gercekten. Sanirim
kayinvalide olma duygularida tohumlarini o gunlerde atiyor icimize. Kiz annesi
yada erkek annesi hic farketmiyor. Evlat sizin ve paylasmak zor is. Sonra gun
gun onun buyumesine tanidik oluyorsunuz. Bir an bile yanindan ayrilmadan,
nefesi nefesinizde yasiyorsunuz. Yari kirki, kirki derken, herkes kendi
hayatina donuyor ve siz kucuk bir cekirdek aile olarak hayatta kendi basiniza
yuruyorsunuz. Ilk agusu, ilk anne- baba deyisi, ilk disi, ilk saci, ilk
tirnagi, gobek bagi ne varsa saklamistim ben. Hala bir kutunun icinde duruyor.
Bilmem buyudugunde merak edermi ama yinede ona vermek icin sakliyorum. 4-5 sene
nefes nefese bir yasamin ardindan, okul hayati basliyor. Ben oglumdan ilk
ayrildigim kres gunu cok aglamistim. Sanki benden zorla kopartmislar gibi
gelmisti bana. Zamanla alistik bu duruma ama bizim icin cokta kolay olmadi.
Cocugun ilk yillarinda, yeniden anne olmak icin daha bir cesur oluyor insan.
Aradan yillar gecince, o cesaretin yerini rahatlik ve korkular aliyor sanki. Ya
yapamazsam, ya zorlanirsam vs.. bir suru soru sizleri frenliyor. Sonra bir gun
hic ummadiginiz bir anda, ummadik bir haber aliyorsunuz “Hamilesiniz”…
kelimelerin sustugu, gozyaslarina boguldugum o an. 4 yil once universiteye
basladim. Yarim birakmistim o zamanlarda, genctim, cahillik etmisim. Yeniden,
keske okusaydim dememek icin 30 yasimda tum zorluklari goze alip, Ingilizce
egitim veren bir universitede Ingilizce hazirliga basladim. Oglum anaokulunda,
ben okulda. Herseye yeniden baslamak cok zor oldu. Sabir ve sebat gerekiyordu.
Yillar zorluklarlada olsa cabucak gecti. Oglum 2. Sinifa, ben ise 3. Sinifa
gecmistim. Sinav zamaniydi, cok stress vardi uzerimde. Derslerimi vermek,
okulumu zamaninda bitirmek istiyordum. Hazirlikla birlikte 5 senelik bir
maceraydi bu ve ben yarisindan cogunu bitirmistim. Sinavlar, stress derken
gunler hizla geciyordu. Bir suphe ile verdigim kan sonucu pozitif cikinca. Hic beklemedigim
icin, tahlillerde bir hata olabilecegini dusundum. Oyle ya belkide sonuclar
karismisti ama yok karismamis. Ultrasonda minik bir nokta bana goz kirpiyor.
Doktor “tebrikler HAMILESINIZ” dedi. Ve iste 7 yil aradan sonra, hayata ikinci
kere meydan okuyus hikayemiz boyle basladi…bekleyin…